Początkowo na miejscu ruin zamku znajdowała się drewniano-ziemna siedziba rycerska założona w XIII wieku. W 1400 roku częściowo wzniesiono murowany zamek. W tym okresie składał się z półkolistego muru obwodowego z kamienia oraz drewnianej zabudowy dziedzińca. Budowla otoczona była nawodnioną fosą.

Kanclerz księcia ziębickiego Mikołaja, Jan Seckilin znacznie rozbudował zamek. W pierwszej połowie XIV wieku wybudowano wieżę mieszkalną o wysokości 18 metrów, która składała się z czterech kondygnacji. Wieża powstała na planie prostokąta o wymiarach 8 na 10 metrów.

W XV wieku zamek przejął rycerz-rabuś Georg Reibnitz. Następnie budowla była w rękach książąt ziębickich, a w XVI wieku zamek stał się własnością rodu Seidlitzów. Rodzina 1540 roku rozbudowała obiekt o renesansowy budynek mieszkalny. W tym roku ród zmodyfikował fortyfikacje zewnętrzne.

W 1839 roku zamek nabył książę Wilhelm Orański, niestety nie na długo, ponieważ 2 lata później zamek spłonął. Pożar całkowicie zrujnował budowlę i zostały tylko mury oraz obwałownia.

W 1900 roku podjęto prace odbudowujące ruiny, natomiast podczas II wojny światowej zamek ponownie ucierpiał. Po zakończeniu konfliktu pełnił funkcje magazynów.

Zamek obecnie

Zamek jest obecnie własnością prywatną. Wciąż nie podjęto prac remontowych przez co wejście na wyższe kondygnacje jest niemożliwe. Otoczony jest roślinnością – głównie starymi dębami.